Καιρό τώρα θέλω να σας περιγράψω την εμπειρία μας στο να κόψουμε την πιπίλα. Καταρχάς προσπαθούμε εδώ και 10 μήνες να την αποχωριστούμε αλλά οι προσπάθειες μας ήταν σκέτη αποτυχία. Αρχικά με το σχολείο γλιτώσαμε να τη φοράμε την ημέρα, όμως το βράδυ δεν περνούσε χωρίς αυτήν. Ας ξεκινήσω να σας περιγράψω τις προσπάθειες μας από την αρχή. Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε και αφού είχαμε μιλήσει με την παιδίατρο μας συμβούλεψε ότι πρέπει να κοπεί η πιπίλα αφού θα γινόμασταν 3 χρονών. Έτσι ρώτησα πολλές μανούλες φίλες με μεγαλύτερα παιδιά να μου πούνε τι τρόπο ακολούθησαν ώστε να με συμβουλεύσουν, βρήκα ότι άρθρο κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο, μπήκα σε ότι φόρουμ υπήρχε να ρωτήσω ώστε να δω τι έχω να αντιμετωπίσω. Στο σημείο αυτό θέλω να σας τονίσω ότι ο μικρός μου είχε τρελή αδυναμία στην πιπίλα του δεν ζούσε χωρίς αυτή και τις κουβαλούσε δέκα δέκα στην τσάντα ή στο κρεβάτι. Ιστορίες με δώρα, με νεράιδες, Άγιο Βασίλη, γάτες και ποντίκια που φάγανε την πιπίλα, απότομο κόψιμο, σταδιακό κόψιμο, βιβλία με πιπίλες κτλ. φάνταζαν βουνό για εμάς.
Οπότε αποφασίσαμε με τον χάμπυ μου μιας και ερχόταν τα Χριστούγεννα να προετοιμάσουμε τον μικρό ώστε να αφήσει την πιπίλα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και η καλή νεράιδα να του φέρει ένα δώρο στη θέση της. Το δέχτηκε με χαρά και ζήτησε μια πίστα με αυτοκίνητα. Οπότε εμείς πήραμε το δώρο να είναι έτοιμο και το βράδυ ετοιμάσαμε τις πιπίλες στο κουτί. Αφού τις κρύψαμε όταν δεν κοίταζε βάλαμε το δώρο στη θέση τους. Το είδε το άνοιξε και ενθουσιασμένος άρχισε να παίζει, όμως ήρθε η ώρα του ύπνου και εκεί άρχισε το δράμα. Μόλις κατάλαβε ότι δεν έχει πιπίλα άρχισε να κλαίει να πετάει όλα τα πράγματα από το δωμάτιο του. Η συμβουλή όλων ήταν να μη κάνουμε πισωγύρισμα, ότι 3 μέρες είναι θα περάσουν. Έτσι τον αφήσαμε να κλαίει στην αγκαλιά μας ως να κοιμηθεί εξηγώντας του ότι η πιπίλα έφυγε με τη νεράιδα… Το πρώτο βράδυ κανείς μας δεν κοιμήθηκε, το παιδί ούρλιαζε και χτύπαγε το κεφάλι στον τοίχο. Τα ίδια έγιναν και την επόμενη μέρα ενώ παράλληλα σταμάτησε να τρώει, δεν ήθελε να παίξει και καθόταν θλιμμένος λέγοντας μας ότι του λείπει η πιπίλα του και την αγαπάει. Τα ίδια έγιναν και την τρίτη ημέρα. Μέσα μας κάτι δεν μας πήγαινε καλά, βλέπαμε το παιδί μας να τυραννιέται και λέγαμε πως κάνουμε λάθος και ας μας λέγανε όλοι το αντίθετο. Έτσι απευθύνθηκα στην ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια και φίλη μου Λίνα (ή αλλιώς @lalsayed), λέγοντας της την κατάσταση του παιδιού αλλά και τη δική μας. Η αγαπημένη μου Λίνα αμέσως μου έδωσε την απάντηση που περίμενα, το παιδί δεν ήταν έτοιμο για τέτοια αλλαγή, το παιδί ήταν σχεδόν ερωτευμένο με τη πιπίλα του και ένιωσε θλίψη και απογοήτευση που την αποχωρίστηκε απότομα. Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη του την δώσαμε πίσω και ο μικρός αμέσως συνήλθε.
Πέρασαν οι μήνες και εμείς συνεχώς του μιλούσαμε για την ημέρα που θα νιώσει εκείνος έτοιμος να δώσει την πιπίλα από μόνος του. Να σας πω την αλήθεια ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα γίνει αυτό. Έλα όμως που έρχεται δεύτερο μωρό στην οικογένεια και αν δεν την κόβαμε σύντομα θα είχαμε μεγάλο θέμα μετά. Οι συγκυρίες ήταν τέτοιες καθώς μια επίσκεψη στην οδοντίατρο και μια στην παιδίατρο άρχισαν να βάζουν στο μυαλό του μικρού σκέψεις. Η οδοντίατρος του είπε ότι την επόμενη φορά δεν θα πρέπει να φοράει πιπίλα γιατί είχε ήδη δημιουργηθεί κενό στα δόντια του (χασμοδοντία) και έτσι δεν θα μπορούσε να μασάει καλά τις αγαπημένες του καραμέλες. Η παιδίατρος από την άλλη του είπε ότι σε τρεις μέρες θα περάσει να πάρει την πιπίλα του γιατί θα μας έκανε όλους ένεση (εντάξει εδώ φοβήθηκε λιγάκι ο καημενούλης). Το ίδιο βράδυ οι φίλοι του στη γειτονιά του λέγανε να μην ανησυχεί και εκείνοι μόνοι τους την πετάξανε την πιπίλα. Ε αυτό ήταν την επόμενη μέρα μας ζήτησε από μόνος του κουτί να την αφήσει έξω από την πόρτα να την πάρει η γιατρός, ζήτησε πάρτι πιπίλας με τούρτα και φούσκες και ένα καλάθι με γλυκά για δώρο. Του ετοιμάσαμε ότι ζήτησε φυσικά και περιμέναμε το βράδυ να δούμε πως θα πάει, εκεί ζορίστηκε λίγο αλλά δεν έκλαψε τον πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνησε τρεις φορές με κλάματα όμως αμέσως ξανακοιμόταν. Τις επόμενες δύο ημέρες ούτε έκλαψε αλλά ούτε την ξαναζήτησε. Και όλα αυτά γιατί το αποφάσισε μόνος του και δεν κόπηκε ξαφνικά χωρίς να το περιμένει.
Μετά από όλη αυτή την δύσκολη εμπειρία, θα ήθελα να πω σε όλες τις μαμάδες να ακούνε μόνο το ένστικτό τους και κανέναν άλλο. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και πρέπει να σεβόμαστε τις ανάγκες του και να το ακούμε. Οι παιδίατροι συνιστούν ως και τα 4 έτη να κοπεί η πιπίλα και ότι οδοντικό πρόβλημα προκύψει διορθώνεται μόνο του μέσα σε έναν με δύο μήνες αφού κοπεί. Δώστε τον απαραίτητο χρόνο στο παιδί σας και ακούστε το, αυτό είναι το σημαντικότερο όλων σε κάθε προσπάθεια που κάνετε.
Φιλιά,
Funky Mama
